Voor het schrijven van deze rubriek kom je soms voor rare situaties te staan.
Over het algemeen zijn de foto’s eenvoudig vanaf de openbare weg te maken. Soms moet je om een goede foto te maken privé terrein betreden. (we gaan niet verder dan het pad naar de voordeur) Om de bewoners niet te laten schrikken bellen we in zo’n geval even aan.
Wat ons in 99% van de gevallen overkomt is een warm onthaal. Van koffie tot thee en zelfs eten wordt ons aangeboden. En met veel enthousiasme komen alle verhalen over de keuze van de steen, de bouw en alle ervaringen over het ontstaan van de muur los. Een warme deken aan informatie daalt over ons neer en na vele lof uitingen van beide kanten gaan we als vrienden voor het leven uit elkaar.
Nu werden wij laatst, door regelmatig lezer van deze rubriek Thijs Eijking, gewezen op een bijzondere muur. Vol enthousiasme zijn wij naar het opgeven adres getogen. En inderdaad de muur was er één om je vingers bij af te likken. Maar om een duidelijk foto te maken moest het toegangspad van de bewoners betreden worden. Dus onder het motto wie goed doet goed ontmoet aangebeld. Bij mijn 1e bezoek was er helaas niemand thuis, maar toch maar even een foto geschoten. (vanaf de stoep) Bij mijn 2e bezoek, ik was nog enthousiaster, was ik vooral op zoek naar meer informatie want de foto was erg geslaagd. Na op de bel gedrukt te hebben klonk een aller aardigste beltoon en gelukkig werd de deur geopend. Ik stelde mij netjes voor en probeerde uit te leggen wat de bedoeling was. Maar zo ver kwam het niet. Want de dame aan de andere kant van de deur paste helemaal niet bij het aardige beltoon geluid, sterker nog dit was er één van het type pas op “ik bijt”. De eenzijdige conversatie die ontstond, ik kwam er niet tussen, liet mij, na het eveneens eenzijdig beëindigde gesprek, voor een inmiddels dichte deur verbouwereerd achter. En wat nu? De muur is gewoon te leuk om niets mee te doen. Dan maar publiceren zonder extra informatie over hoe, wat, waar, wanneer en waarom.
Maar zonder deze input is er nog genoeg om over te vertellen. Deze stenen zie je niet zo vaak. Want jaren lang heeft men deze stenen als “rest product” weggegooid. Eigenlijk is er geen steen recht eerder krom, vervormt of voorzien van enorme sinter plekken. Deze met kolen gestookte stenen hebben letterlijk “te dicht bij het vuur gezeten”. De stenen die het verst van het vuur heeft gestaan is alleen maar krom. De stenen die het dichts bij het vuur hebben gestaan zijn soms volledig vervormt en zo heet geworden dat er een glas laag op het oppervlakte van de steen is ontstaan. De sinter plekken ontstaan uit de brandstof , kolen, die gebruikt is om de stenen te stoken. In het verleden kon je deze stenen voor een prikkie vinden, tegenwoordig moet je, als je ze al vind, er duur aan. Over het metselverband hoeven we niet lang na te denken, wild verband, nergens over nadenken gewoon doen. De voeg laat ook weinig aan de fantasie over, wit, iets terug liggend en ruw van oppervlak, dus geborsteld. Eigenlijk is het jammer dat we niet mogen vertellen waar deze muur is want in het echt is hij nog mooier. Maar ik ben wel benieuwd of er mensen zijn die deze muur herkennen. Laat het me weten en stuur een mailtje naar rene.lust@bouwcenter.nl en onder de juiste inzendingen verloten we een aardigheidje. En oh ja, Thijs Eijking mag niet meedoen. En dan het cijfer voor de muur. Eigenlijk heb ik aan een 10 zitten denken, maar ook wij moeten wel eens streng zijn. Want door het ontbreken van extra input kan ik geen goed oordeel vellen dus gaan we niet verder dan een 8,5. Laat dit een waarschuwing zijn. Heeft u een mooie muur en er wordt een keer aangebeld door een vriendelijke kale veertiger, soms met bril, dan kan ik het zijn. En u begrijpt dat de juiste input tot een hoger cijfer kan lijden en dat is wel zo leuk want de foto komt toch wel in de krant en u zult ervaren ik bijt niet, verkoop niets, ben niet lastig. Ik verkondig alleen het woord ‘muren”. Tot de volgende muur.
Cijfer uitstraling 8,5
Foto René Lust
|
