Op mijn ronde door de omgeving heb ik vele malen dezelfde paden belopen. En soms valt je oog op een gevel waar je misschien al 1000x voorbij bent gelopen zonder dat je iets opviel maar dan ineens zie je het. Dit is anders maar toch ook heel vertrouwd. De rode stenen aan de linker kant van de foto laat ik deze aflevering letterlijk links liggen. Waar het deze ronde om gaat zijn de grijze stenen rechts (midden) op de foto. Nou ja stenen.... deze grijze jongens zijn namelijk geen steenstrip maar zeker ook geen volwaardige steen. Mogelijk hebben we hier te maken met zeg maar de “missing link” in de evolutie van de steen Deze “stenen” zijn 25 cm lang, 4 cm hoog en 6 cm breed, te dik voor een strip en te dun (smal) voor een steen.
Eigenlijk is deze steen in de lengte door midden gehaald, normaal zou deze steen 25x4x12 cm zijn. Een echt Hilversums formaat, en voor dit type steen hebben ze in het bargoens van de bouw nog een naam ook. Maar ja, hoe verwoord je dat in de krant.... vrij vertaald op zijn Engels is het ...“horse dick”…. In het Frans “les chevaux penis”…. of dan toch maar op z'n Nederlands..(deze rubriek zal nooit meer worden wat het geweest is) .”paardenlul”……, ik heb het niet verzonnen, dus kijk mij er niet op aan. Dit roept overigens associatie op met de evolutie. Want op enig moment zijn de dieren uit de zee het land op gegaan. U kent het verhaal vast wel van de longvis, men dacht dat hij reeds was uitgestorven sedert het krijttijdperk maar in 1938 werd er in Zuid-Afrika een exemplaar opgevist. En sindsdien wordt er een groep van circa 300 levende exemplaren op de voet (vin) gevolgd. Nu is het niet zo dat we hier een wereld schokkende ontdekking hebben gedaan, maar de stenen op deze manier verwekt kom ik niet vaak meer tegen. Wat men eigenlijk doet is een schone laag voor een minder mooie (muren van steen zijn nooit lelijk) muur plaatsen. Handig is daarbij dat de steen verglaasd en spijker hard is zodat deze ook makkelijk schoon is te houden. Deze sierlaag is in tegelverband gemetseld. Leuk om te zien maar vraagt extra aandacht in de verankering omdat er geen verband in dit metselwerk zit. Men zal extra ankers moeten toepassen of de lagen voorzien van murfor, zeg maar de ijzeren uitvoering van de antieke chocolade reep met karamel de “driemusketiers”. Maar wat roept bij mij dan het vertrouwde beeld op? Ik ga lang terug in de tijd, ik was nog erg jong. Lang geleden dus, we spreken over de tijd dat mijn vader thuis de aardappels nog poederde in het opberghok om te zorgen dat ze niet gingen spruiten. En naast de aardappels lagen de kolen opgeslagen. En om deze kolen gaat het nu. Want deze gingen weer in zo'n oude zwarte kolenkachel met mika raampjes. Deze kachel op zijn beurt stond weer voor een schouw, en om deze schouw gaat het uiteindelijk. Want in de schouw zaten van die mooie grijze gladde steen strips verwerkt. En voor zover ik mij kan herinneren kwam ik die strips overal en nergens tegen. En nu? Voor zover ik weet worden ze al jaren niet meer verwerkt, uit de mode denk ik, maar wie weet komt het nog terug. (voor het eerst in 20 jaar is het ook weer geaccepteerd om in een roze polo te lopen, dus die strips komen ook wel weer) Wat zo'n gevel van oud kruidenier Jac Tabak al niet bij je los kan maken. Een echo uit het verleden, zelfs nog van voor de tijd dat het hip was om een poster van Jerney Kaagman op je slaapkamer te hebben (nee niet die in het blauwe pakje, weekend, maar van voor die tijd in een zwart leer pak, atlantis). Ik denk zo uit de tijd dat Wim Sonneveld “het Dorp” bezong; “En langs het tuinpad van m'n vader, zag ik de hoge muren……,sorry bomen, staan, ik was een kind en wist niet beter, dan dat 't nooit voorbij zou gaan”. En zo is het maar net, want over niet al te lange tijd zal dit stukje geschiedenis ruimte maken voor een nieuw gebouw met, heel mooi: nieuwe stenen. En omdat men kiest voor stenen in het nieuwe gebouw heb ik geen moeite met de vooruitgang. Tot de volgende, iets minder sentimentele, muur.
Foto René Lust
Cijfer uitstraling 7
|
